Jeff Finlin staat al zo’n kleine dertig jaar in zeer hoog aanzien bij een select groepje collega’s, critici en fans. Een echte songwriter’s songwriter. Finlin heeft inmiddels een enorme reputatie opgebouwd als singer-songwriter, maar echt definitief doorbreken wil nog maar steeds niet lukken, en zal zelfs bij menig americana-liefhebber onbekend zijn. Zijn songs klinken altijd als een klok en zitten steevast origineel in elkaar zonder dat ze al te veel inspanning vergen van de luisteraar. Ook als zanger staat Finlin zijn mannetje met een mooi doorleefd, lichtbruin stemgeluid dat direct aanspreekt. Al die elementen komen ook op "Myth of the Giver", zijn nieuwe, weer optimaal voor de dag.

De in Cleveland, Ohio geboren Jeff Finlin begon ooit zijn muzikale loopbaan als drummer bij diverse High School-bandjes. Na een aantal jaren in de punk-scène van Boston te hebben doorgebracht verhuisde Jeff samen met zijn goede vriend Gwil Owen naar Nashville om rockband The Thieves op te richten, die wat later het bejubelde "Seduced by Money" uitbracht, geproduceerd door Marshall Crenshaw op Capitol Records.  Daarna begon hij met het schrijven en produceren van zijn eigen werk dat wereldwijd lovend werd ontvangen. Hij heeft uitgebreid getoerd over de hele wereld en woont momenteel in het levendige muzikale gehucht Fort Collins, Colorado.

Finlin’s nalatenschap gaat dus al vele jaren terug. In mijn geval is het twee decennia geleden dat ik zijn muziek voor het eerst hoorde. Sindsdien heb ik angstvallig en in stilte gesmeekt voor iets nieuws. Jeff heeft in principe om de paar jaar een album uitgebracht. De laatste, "Soul On The Line" (2022) verscheen echter een vijftal jaren na zijn "The Guru in the Girl" (2017), hetgeen een eeuwigheid lijkt in Jeff's catalogus. Maar nu is er alweer zijn dertiende soloalbum dat hij zelf omschrijft als een archetypische reis tussen leven, liefde en verlangen. Vaak dus mystieke en ongrijpbare teksten die de zachte stem van de auteur blootlegt boven delicate ritmes en een tapijt van elektrische of akoestische gitaren, soms aangevuld met keyboards, een pedal steel of een mandoline.

"Myth of the Giver" is de allernieuwste cd, waarop Jeff sporadisch wordt bijgestaan door een aantal goed bevriende muzikanten waaronder Eric Straumanis, Phillip Broste  en Jeff Coppage en waarbij de opnames gebeurden in de the Rubber Room, Fort Collins, Colorado. "Myth of the Giver" beweegt zich niet ver van Jeff's gevestigde Americana trad folk-rock stijl die mooi meereist in de auto met mensen als John Hiatt, Levon Helm of Bob Dylan.  Als literair meesterbrein nemen Jeff's songs ons mee op een reis door zijn gebruikelijke mix van drama, verlangen, passie en doelgerichtheid. Zijn nieuwe album zou je kunnen beschouwen als een verborgen schat, een singer-songwriter wiens muziek de grens tussen passie en ontroering overschrijdt. De mysterieuze titel "Myth of the Giver" , is daarop geen uitzondering.

Dit album pronkt gewoon met nummers als "The Cowgirl in Forever" en "Lightning Days" met hun sterke melodieën, of het broeierige "All Dolled Up Like Michigan" met zijn dreigend sfeertje, en dit voordat de elektrische door een akoestische gitaar wordt vervangen in "Lovers Day" en "Taking The Blue", een zachtere aanpak die op beide nummers heel goed werkt. Qua composities zit het op "Myth of the Giver" dus prima in elkaar en dankzij zijn karakteristieke stemgeluid zorgt Finlin in elk geval voor een heel eigen sound, een stem die uitstekend in het singer-songwriter genre past. Op de cd wordt folk en country met americana afgewisseld en verveelt absoluut niet snel.

Het is een album dat bij de eerste luisterbeurt volledig resoneert, maar tegelijkertijd meerdere luisterbeurten vereist om de volle impact ervan te bevatten. Er is tegenwoordig een enorme concurrentiestrijd in de singer-songwriter-wereld, maar Finlin onderscheidt zich duidelijk als een artiest die op zichzelf erkenning verdient. Jeff's wereldwijde fans zullen alvast dit album geweldig vinden en koesteren als weer een nieuw intiem hoofdstuk in de collectie van onze fascinerende artiest met de expressionistische ziel van een misplaatste beatdichter. "Myth of the Giver" biedt een bijzonder inzicht en laat de luisteraar de hele tijd in vervoering achter. "No one to blame, nothing more to give", zingt hij in de afsluiter "Volunteer". Finlin biedt inderdaad genoeg stof tot nadenken.